گفتگوی اجتماعی در محضر نوروز

و الوهیتی هست که نیات خام و خام ما را شکل می دهد.[1] / هملت

نوروز که به گمان پدیده آفرینش، آفرینش انسان و آغاز تاریخ است، موجودی بزرگ است که ارواح ایرانی را در همه اعصار به هم پیوند می دهد. نوروز سفر درونی ایرانیان از اعماق تاریخ تا ابدیت است. نوروز نه تنها برای ایرانیان، بلکه برای همه مردم در انسانیت و به نیکی، ایمان واقعی، اصیل، عمیق است. نوروز «بهشت در قلب های پاک» مسیح، «شورش علیه بدبختی امروز» نوشته رومن رولان، «احساس طراوت و آرامش پس از مدت ها بازگشت» اثر آندره سوارس است. همان خدای شکسپیر که نیات خام و خامش ما را شکل می دهد، همان ایثار و عشقی که تولستوی آن را آزادترین و شادترین حالت انسان و بزرگترین سعادت خود می داند، این داستایفسکی است که «از شریک عملش و از عشق همه شکوه.” و کرامت انسان در نیکی است.» جادوی اسرارآمیز نوروزی که ایرانیانی که گویا خاطره ای کوتاه از گذشته ای دور از تاریخ ناشناخته دارند، با جان و جان و مغزشان امن ترین برای بشریت و مردم همه است. جای دلشان گذشته است و ذهن افقی مطلق است که بشریت را در تاریخ اعتلا می بخشد.

برای ما، نوروز خانه آنچه هستیم، هویت و بدن مادی ماست. نوروز معبد و نماد زیبایی، هوش، تعادل، تعادل، زیبایی، صبر، خانواده، عشق، فداکاری و دلاوری نه تنها برای ایرانیان، بلکه برای همه مردم است و آنقدر ارزشمند و گرانبهاست که ارزش جنگیدن و جان دادن را دارد. . .

ما به نوروز می رویم برای دگرگونی، برای صلح، برای اینکه دوباره خودمان شویم، برای التیام زخم هایمان، برای احیای دیدگاه های انسانی خود، برای سازماندهی مجدد رویاها و آرزوهایمان، برای شفقت، برای تحمل، برای عشق، برای فراموش کردن شکست ها، برای جشن ها، برای پیروزی، برای برنامه ریزی، برای پیشرفت، برای پیشرفت، برای بهترین در حال حاضر.

در آخرین شماره مجله گفت و گوی اجتماعی با جمعی از فرهیختگان و فرهیختگان عاشق ایرانی به سفری رفتیم تا جادوی نوروز را تجربه کنیم.

در این راستا، نوروز «به عنوان آیینی است که می تواند آرمان های توسعه را محقق کند»، «پایه ای برای احیای فرهنگ ایرانی»، «ظرفیت تمدن ساز، هویت و امید». [2] و «ظرفیت و ارتباط عمیق بین کشورهای منطقه و گاهی فراتر از منطقه»[3] بررسی شده است. همچنین درباره تولید و بازتولید عید است و اینکه ماه رمضان آغاز فرآیندی است که باعث می شود آنتروپی درونی و بیرونی ما کاهش یابد تا در نهایت بتوانیم به لحظه ها، روزها، ماه ها و سال های واقعی برسیم.[4] از سوی دیگر این بحث مطرح شد که ایران کشوری بی آرامش است و راز زندگی و تمدن سازی در این «سرزمین» بدون آرامش، «زمزمه»، «زیبا» و «سالم»، برنامه ریزی دقیق ایرانیان است. . که همان زمین و آسمان است اسلام آوردند[5] کارکرد آشتی نوروزی که به دلیل باورها و رفتارهای مذهبی در سنت های نوروزی در سرزمین های پهناور منطقه نوروز عشق و هماهنگی ایجاد می کند.[6] در این شماره مسایل مربوط به نوروز مورد بحث و بررسی قرار گرفت. البته در کنار همه این شرایط، این موضوع نیز مشخص شد که اگرچه نوروز به عنوان عامل بهره وری و تداوم جامعه برای مقابله با بحران ها، به عنوان محور ارتباطی مشترک بین ایرانیان و به عنوان توسعه محسوب می شود، اما اکنون در چنین شرایطی قرار ندارند. عرصه ای که در افق نظام حکمرانی، ایران را ببینیم[7] و گفته شد که استفاده از ظرفیت های تمدنی، هویت آفرین و امید مانند نوروز، ابزارهای تفکر و از نظر اراده ابزارهای برنامه ریزی علمی برای حرکت به سمت توسعه دارد. نوروز می تواند ظرفیت مهمی برای رویارویی با چالش های مهمی باشد که امروز ایران با آن مواجه است، به شرط آنکه از توانایی های شناختی هییت فهیم استفاده شود. سختی ها، ناهنجاری ها و ناهنجاری هایی که به موقع حل نمی شوند، مرحله بعدی تخریب است. این تخریب می تواند اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی یا سیاسی و … باشد.[8] بالاخره نوروز مالک وجود ماست و ما مالک آن نیستیم، باید به حضور نوروز برویم.[9] جشنواره نوروزی که باید تجربیات علمی پراکنده را در گفتگوی جمعی سامان دهیم، نوروزی که تیوری هزاران ساله مردم ایران است و الگوی دقیق تر و جامع تر از نوروز برای توسعه ایران نمی تواند. تصور شود. [10]

منبع: شماره نوروز ماهنامه گفتگوی اجتماعی

[1] خدایی هست که پایان ما را رقم می زند.

[2] نعمت الله فضلی

[3]غلامرضا ظریفیان

[4]محسن رنانی

[5]سید محمد بهشتی

[6]رضا صالحی امیری

[7]نعمت الله فضلی

[8]فرشاد مومنی

[9] سید محمد بهشتی

[10]نعمت الله فضلی