ظریف بهانه است، پزشکیان نشانه است

همین چند کلمه نشان دهنده نفرت، خشم و نفرت از انتخاب آقای آقای است. همان چند کلمه به وضوح نوشته شده تا اصل را ثابت کند و خلاف آن را تحمل کند. همین چند کلمه نشان می دهد که بعد از این منتظر چه اتفاقاتی هستیم و با چه پدیده های شگفت انگیزی مواجه خواهیم شد. البته این بنده خدا و امثال ایشان تا کنون به سرحد تحمل خود رسیده اند و شعارهایی که در نماز جمعه گفته شد نشان می دهد که صبر انقلابی آنها به پایان رسیده و مداحی به پایان رسیده است. دو هفته زمان زیادی برای عصبانی شدن است حتی برای کسانی که طبیعتشان چیز دیگری می خواهد.

می توان گفت که سخنان لطیف او در تلویزیون در میان این جامعه طنین انداز شده است و آنها را تشویق می کنند. اما باور کنید ظریف یک بهانه است. راستش من شخصا فکر می کردم این دوقطبی ایجاد شده در روزهای آخر انتخابات خیلی زیاد است و جریان معکوس آنقدرها هم که دوستان می گویند خطرناک نیست اما در چند روز اخیر تازه متوجه شدم که چیست. دوستان گفتند یک امتیاز از هزار است، حالا فقط ما می فهمیم که چه خطر بزرگی را پشت سر گذاشته ایم. البته شواهد نشان می دهد که خطر همچنان در راه است و نه تنها در راه است، بلکه با خشم و نفرت از شکست، ممکن است وحشتناک تر شود.

هم دکتر و هم ظریف به خوبی از این جریان خطرناک آگاه هستند و با این شناخت دقیق، ظریف را سرآمد گروه مناسب قرار داده اند. مثل قدم زدن در یک میدان مین و باز کردن راه برای دیگران است. به نظر شما اگر ظریف نبود، این دسته از مردمی که کتک زدن پزشکان در مراسم ختم را نشانه خوبی و شرافت خود می دانند و برای ما دعا می کنند که سقف سوپرمارکتی را که در زمینشان است خراب کنیم؟ پزشکان آن را از سر خریدند. نه ظریف عزیزم، بهانه است، اصل مشارکت و انتخابات و رای مردم و پزشکان نشانه است. آنهایی که صادق ترند در کانال ها و رسانه های خود رسما به شورای نگهبان می گویند که چرا با تایید پزشکان باعث رونق انتخابات و در نتیجه رای پزشکان شدند. آنهایی که بی تفاوت ترند آشکارا سران قلاب را مقصر می دانند که چرا اجازه دادند چنین فاجعه ای رخ دهد؟ حال می توان در مورد سطح ولایتمداری این آقایان قضاوت عادلانه ای داشت. همان آقای پناهیان که می گفت: مخالفان در مجلس را باید اعدام کرد، این روزها حرفی از این مسائل نمی زند. اربد کاشانی که خود را قلب ولایت و هواداران ولایت می دانست بر اثر این درگیری های بد و تفرقه افکنانه در اثر خفگی جان باخت.

این جامعه کوچک است. خیلی کمتر از آرایی که به آقای جلیلی داده شد. اما هنوز هم قدرتمند و خطرناک هستند. و چقدر قدرت برای نابودی یک کشور لازم است؟ چند نفر به سفارت عربستان سعودی حمله کردند؟ چند نفر با آن تجارت موافق بودند؟ خیلی کم اما همین چند نفر توانستند کشور را وارد فاجعه ای کنند که هفت سال نجات یافت. می خواستم بگویم داستانشان مثل دیوانه ای است که سنگی را در چاه می اندازد و چهل عاقل را به دردسر می اندازد، اما دیدم این آقایان خیلی هم دیوانه نیستند. یک دیوانه از عواقب کار خود غافل است، اما کلاهبرداری که هشتاد و نه میلیون نفر از همشهریان خود را به دام می اندازد تا مدیر شود یا به پاداش شرارتش سریال های آبکی تولید کند، دیوانه نیست. برای چنین موجوداتی باید نام دیگری انتخاب کرد.