زخم‌ها تغییرت می‌دهند، حتی اگر نیوجرسی باشی!

شخصیت ها قبل از ورود تماشاگران روی صحنه هستند. یکی روی ویلچر نشسته و دیگری در حال راه رفتن و تقلا در اطراف سازه فلزی وسط صحنه است. و آن یکی روی یک سطح شیب دار می نشیند تا تماشاگران روی آن بنشینند. چراغ های سالن خاموش می شود و نمایش با صحنه ای جالب آغاز می شود. وجه مشترک شخصیت ها زخم هایشان است. تمام پاها پوشیده شده است. در ابتدا گیج و کنجکاو می شوید که علت کبودی را بدانید. منتظر است که او راز خود را در یک صحنه فاش کند. در پایان، وقتی انسان زخم هایی را که زندگی بر روان شخصیت ها وارد کرده است تشخیص می دهد، زخم ها دیگر مطرح نیستند.
شخصیت های «نیوجرسی» در هر صحنه بخشی از زندگی خود را روایت می کنند. گاهی از جدول زمانی پیروی می کند و گاهی به این سو و آن سو می پرد. و از جایی که داستان هایشان به هم گره می خورد و پازل بازی ساخته می شود، داستان به اوج خود می رسد.
داستان آدم‌های خاکستری در حال حرکت در منظره‌ای است، جایی که سنت و زندگی سنتی روح آنها را تسخیر می‌کند تا جایی که آنها را کاملاً تغییر می‌دهد.
ساختار فلزی یک هرم کل دکور صحنه را تشکیل می دهد. دکوری که بعد از چند سکانس عمداً شخصیتی می گیرد و بیش از پیش کارکردی متفاوت در خدمت داستان می یابد.
بازی «نیوجرسی» با تمام ویژگی های مثبتش نقطه ضعف خودش را دارد که همان اوج پایین است. تهویه مطبوع که باید مخاطب را روی صندلی خود بنشیند، اما نویسنده – شاید هم عمدی – به سرعت از کنارش می گذرد.
بازیگرانی که بر اساس سن بازی می کنند در برخی صحنه ها مخاطب را گیج می کنند. مهتاب ثروتی در صحنه های احساسی و میشم میرزایی و محمد لاریان با طنزی که در بیشتر سکانس ها داستان تلخ «نیوجرسی» را رقم زد.
امیرحسین فتحی که به نظر می رسد تلاش می کند جای پای خود را در تئاتر محکم کند و شاید از سایه «فضل پدر» خارج شود، در بسیاری از سکانس ها توجه مخاطب را به خود جلب می کند.
«نیوجرسی» محصول سعید دشتی است. کارگردانی که در ابتدای سال یکی از پربازدیدترین نمایش های سال را روی صحنه داشت و حالا با این نمایش جدید که صالح علوی زاده بر روی طراحی خود نوشته است، عزم خود را جزم کرده است. در تئاتر معروف است و به زودی تعداد بیشتری از او در این زمینه خواهیم شنید.

5757