رای بدهیم یا ندهیم؟  – تینو مدرن

اتفاقات سال 2018 باعث شد بخش بزرگی از مردم فکر کنند که کار تمام شده و این دولت تا پایان عمر خود می رود. اما در عمل متوجه شدیم که چنین فرضی صرفاً خیال بافی است. در جامعه کثرت گرا امروز، انقلابی مانند انقلابی که در سال 57 رخ داد، نه ممکن است و نه ناجی. بعد از نهضت مهسا تعداد زیادی از دانشجویان را از دست دادیم. کالج ها به سرعت در حال کوچک شدن هستند و این خطر کمی نیست.
جامعه ایران از زمان خاتمی تغییرات بزرگی را تجربه کرده است، سطح آگاهی جامعه افزایش یافته است، دانشگاه ها تغییرات بزرگی را تجربه کرده اند. هرچند مطبوعات سرکوب شدند، اما مردم ما با قدرت شبکه های اجتماعی بزرگترین تجمعات فرهنگی مجازی را ایجاد کردند. برای اینکه مردم به خواندن آثار فرهنگی و فکری و گفتگوی مردم در بسترهای مجازی افتخار کنند. به جرات می توانم بگویم که کمتر کشوری مانند ایران را می توان یافت که سطح محتوای اینستاگرام در بالاترین سطح تحصیلات باشد. این دستاوردها به لطف رای شماست. آرای شما اعضای خانواده مسئولین را تغییر داد. تغییر روش و منش خانواده های مسئولان مهم ترین بیمه این کشور در برابر تهدید استبداد کره شمالی است.
می دانم که حق ما خیلی خیلی بالاتر است. میدونم توهین نمیکنیم می دانم که سطح نخبگان مسئولان از جامعه دور است. اما بیایید بپذیریم که در جغرافیایی زندگی می کنیم که هنوز برای رسیدن به تفاهم آماده نیست و بسیاری از مشکلات کوچک خانوادگی یا شغلی را بدون تنش مورد بحث قرار می دهیم.
ما در مسیر پیشرفت اجتماعی هستیم و شما بودید که با خشم و سازش آن را ساختید.
ما با صدایمان معجزه نمی کنیم. ما فقط برای رشد گونه های کمیاب آن را به نور باز می گذاریم. ایران برای زنده ماندن نیاز به حفاظت از گونه های کمیاب و ژن های قوی دارد. ناامیدی منجر به از بین رفتن گونه های کمیاب، از بین رفتن تنوع و یا مهاجرت آنها و در نهایت فرسایش شدید ژنتیکی در ایران می شود. ما نه تنها گونه های گیاهی و جانوری خود را از دست می دهیم، بلکه بزرگترین دارایی این آب و زمین که سرمایه انسانی است را نیز از دست می دهیم. مهاجرت در بهترین حالت فیروز نادری یا مریم میرزاخانی است. می دانم و می دانی که اگر روزی ایران را ترک کنی و نتوانی برگردی، تلخ ترین لحظات زندگی ات را سپری می کنی و مرگ در تنهایی و بیگانگی از تو جهنمی می سازد که هرگز نمی خواهم ببینم. .
قلم من نمی تواند تحلیل خوبی بنویسد تا شما را متقاعد کند، اما من جمعه به ایران رای می دهم. با دوست بزرگواری مشورت کردم، به من گفت، اگر دلت می گوید رای بده، دریغ نکن، حتی اگر منطقت بر ضد تو باشد. به او گفتم اتفاقا منطق من به شما می گوید رای بدهید و احساس من غالب است. من با افراد زیادی که مخالف رای دادن هستند صحبت کرده ام. بسیاری از آنها شک داشتند. هیچ کدام برای آینده ایران برنامه ای نداشتند و فقط نمی خواستند کسانی را که کوچکترین حقوق انسانی و حرفه ای را از آنها گرفتند راضی کنند. توصیه می کنم دو یادداشت از محسن رنانی را بخوانید و بعد تصمیمی بگیرید که فکر می کنید درست است با خودتان خلوت کنید. من و پسرم جمعه به “مسعود مزیکیان” برای ایران رای می دهیم، چون نمی خواهم در آخرین روزهای زندگی ام گریه کنم، آرین بیرون و من تنها در بستر مرگ. برای من که ماندن در این سرزمین را انتخاب کردم، این افتخار کوچک را صرف ماندن خواهم کرد.

* معلم دانشگاه تهران

4747