در مذمت تقاضاهای فانتزی از پزشکیان

ماهیت دشمن دشمنی است. از کسی که در روز اول انتخابات توسط پزشکان و طرفدارانش به عنوان جبهه کافر خوانده می شد، نمی توان انتظار دوستی داشت. تا جایی که می توانند درختی را زیر چرخ دولت می گذارند و به بهانه تخریب این سرزمین تلاش می کنند تا بهای این انتخابات را از من و شما بگیرند. اما در این میان دوستانی را که تنها بر اساس یک رای غیرممکن در نظرسنجی یا چهار توییتی که مطرح کردند، مطالبات غیرمنطقی را مطرح کردند، کجا باید رها کنیم؟ یک نفر نامه سرگشاده می نویسد. یکی دیگر بیانیه می دهد. او یک شرط می گذارد. در این میان یکی تهدید می کند که اگر فلان کار را نکنی رای خود را پس می گیرم. خیلی خوب، اما شرایط مردی که این همه دشمن قسم خورده دارد را در نظر بگیرید. دشمنانی که به طور تصادفی یا عمدا منتظر تسکین یک رهبر برای کشتن او هستند. مدیکانی مردی متواضع و متواضع است، اما این مانع از آن نمی‌شود که برخی افراد به سرعت با او پسر عمو شوند و از او آرزوهای سیاسی خود را بخواهند و به آنها یک دسته از افراد عصبانی را بدهند تا کینه‌های قدیمی‌شان را بالا ببرند.

واقعا متوجه نمیشم خانم ابتکار. آیا ممکن است مردی با آن سابقه و در این سن و سال از خواستگاری «دختر» اینقدر هیجان زده شود؟ و آیا فکر نمی کنید مردمی که تورم، تحریم، ناآرامی اجتماعی و هرج و مرج سیاسی را پشت سر گذاشته اند از این سخنان آزرده شوند؟ یا آن دوستی که فکر می کند مملکت شوخی است و می نویسد: «دکتر کاندیدای جبهه اصلاحات شد و با تلاش این جریان رئیس جمهور شد. بنابراین من خیلی طبیعی می دانم که معاون اول خانم آذر منصوری باشد». من با این نتیجه فلسفی میمیرم: این یک چیز بسیار طبیعی است! با فرض صحیح بودن مقدم جمله، نتیجه چیست؟ اگر می گفت خانم آذر منصوری جدا از اینکه دبیر کل جبهه اصلاحات است، خانم بسیار خوش مدیریت و با استعدادی است، پس برای معاون اول مناسب است و باید معاون اول باشد، این مسخره است. همچنین در ابتدایی ترین شکل خود است. اگر بخواهیم به جای اشتراک بگوییم سیاه نمایی، خیلی هم اشتباه نکرده ایم. چه خوب که محمد فضلی حادثه روز شنبه مجاهدین را به یاد آورد تا بدانیم که هیچ حزب و گروه خاصی دکتری را سر کار نیاوردند و اگر عشق و معرفت مردم خسته و زخمی نبود. به ندای دلشان گوش نکردند و دوباره به دروغ های کارگران داخلی و تهمت های مخالفان خارجی مشنگ، مثل قالیباف ناکام ماندند. پس حد خود را بدانیم و اگر نمیتوانیم یار شاطر باشیم لااقل سربار باشیم.