خلاصه کتاب مراسم قطع دست در اسپوکن ( نویسنده مارتین مک دونا )

نمایشنامه «مراسم قطع دست در اسپوکن» اثر مارتین مک دونا، داستانی گیرا و عمیق درباره مردی به نام کارمایکل است که سال هاست به دنبال دست قطع شده خود می گردد و برای یافتن آن، زوج جوانی را به نام های توبی و مریلین در یک متل گروگان می گیرد. این اثر با طنز سیاه، خشونت آشکار و مضامین روان شناختی پیچیده، مخاطب را به سفری در اعماق ذهن انسان و پوچی جست وجوهایش می برد.

مارتین مک دونا، نمایشنامه نویس و فیلمساز ایرلندی-انگلیسی، با سبک منحصربه فرد خود که ترکیبی از کمدی سیاه، درام اجتماعی و خشونت بی پرده است، به یکی از برجسته ترین صدای های تئاتر معاصر تبدیل شده است. او با خلق آثاری که هم زمان خنده دار، تکان دهنده و عمیقاً تأمل برانگیزند، جایگاه ویژه ای در ادبیات نمایشی کسب کرده است. مراسم قطع دست در اسپوکن (A Behanding in Spokane) که برای نخستین بار در سال ۲۰۱۰ به روی صحنه رفت، نمونه ای بارز از نبوغ و جسارت مک دونا در به تصویر کشیدن تاریک ترین جنبه های وجود انسانی است.

این نمایشنامه با وجود ساختار تک پرده ای و تمرکز بر تعداد محدودی از شخصیت ها، لایه های معنایی گسترده ای را در خود جای داده است. مک دونا با مهارت تمام، مسائلی چون انتقام، وسواس، نژادپرستی و پوچ گرایی را در بستری از دیالوگ های هوشمندانه و موقعیت های کمدی تلخ می آمیزد. آنچه مراسم قطع دست در اسپوکن را از سایر آثار او متمایز می کند، شاید در پرداختن به یک کینه قدیمی و جست وجوی ظاهراً بی هدف برای چیزی باشد که از دست رفته و دیگر کارایی ندارد. این مقاله به خلاصه کامل داستان، معرفی شخصیت های کلیدی، تحلیل مضامین اصلی و بررسی جایگاه این اثر در کارنامه هنری مارتین مک دونا می پردازد تا درک عمیق تری از این شاهکار به دست آید.

خلاصه داستان نمایشنامه مراسم قطع دست در اسپوکن: جست وجوی انتقام در دل ابزورد

داستان نمایشنامه مراسم قطع دست در اسپوکن در یک اتاق متل، در شهری به نام اسپوکن اتفاق می افتد و از همان ابتدا، مخاطب را در فضایی پرتنش و نامتعارف غرق می کند. محوریت ماجرا، مردی میان سال به نام کارمایکل است که سال ها پیش، در یک اتفاق هولناک، دست خود را از دست داده است. این اتفاق نه تنها یک آسیب فیزیکی، بلکه زخم عمیقی بر روان او گذاشته و زندگی اش را حول محور پیدا کردن دست گمشده اش و گرفتن انتقام از عاملان آن حادثه، تعریف کرده است.

آغاز ماجرای کارمایکل و وسواس او

کارمایکل، شخصیتی با روانی پریشان و ذهنی وسواسی، به دنبال دستی است که به باور او، در دوران نوجوانی توسط گروهی بزهکار از او قطع شده است. این گذشته دردناک، به یک وسواس بی حد و حصر در زندگی کارمایکل تبدیل شده و او را به یک جست وجوگر تنها و ناامید در سراسر کشور تبدیل کرده است. این جست وجو، نه برای بازیابی کارایی فیزیکی دست، بلکه برای تسکین روانی و دستیابی به نوعی انتقام نمادین است. او حالا به اتاق هتلی در اسپوکن رسیده، جایی که گمان می کند سرنخ هایی برای یافتن دستش پیدا کرده است. ورود کارمایکل به صحنه، با حال و هوایی مرموز و سرشار از تهدید همراه است و به سرعت، تماشاگر را متوجه می کند که با یک شخصیت معمولی طرف نیست.

توبی و مریلین: دروغ، کلاهبرداری و گروگان گیری

در این اتاق متل، کارمایکل با یک زوج جوان خرده خلافکار به نام های توبی و مریلین روبرو می شود. توبی، پسری سیاه پوست، پیشتر ادعا کرده بود که دست گمشده کارمایکل را در اختیار دارد و حاضر است آن را در ازای مبلغی مناسب به او بفروشد. این ادعا، توبی و مریلین را به دام کارمایکل انداخته است. کارمایکل که از سال ها جست وجو و ناامیدی خسته شده، حال این دو را گروگان گرفته و از آنها می خواهد که دستش را به او تحویل دهند. مک دونا با هوشمندی، این موقعیت گروگان گیری را به یک بازی ذهنی پرکشش تبدیل می کند که در آن، مرز میان حقیقت و دروغ، قدرت و ضعف، به شکلی مداوم جابجا می شود.

اوج گیری تنش ها و پیچیدگی های کمدی سیاه

نمایشنامه در ادامه، صحنه هایی از دیالوگ های پرکشش، خشونت بار و گاهی کمدی سیاه میان سه شخصیت اصلی را به نمایش می گذارد. کارمایکل با سؤالات و تهدیدات خود، سعی در کشف حقیقت از توبی و مریلین دارد. اما هرچه پیش می رود، مشخص می شود که ادعاهای توبی و مریلین سرشار از دروغ و تناقض است. در این میان، ورود مسئول هتل که شخصیتی ساده لوح و از همه جا بی خبر است، به فضای تنش آلود داستان، ابعاد کمدی ابزوردی می افزاید. دیالوگ های مسئول هتل با کارمایکل، که در نهایت به شکل گیری یک اتفاق غیرمنتظره و بی ربط با موضوع اصلی تبدیل می شود، نمونه بارزی از توانایی مک دونا در ایجاد موقعیت های طنزآمیز در دل فاجعه است. جدال های کلامی بین توبی و مریلین نیز به تنش ها می افزاید؛ آن ها در این موقعیت خطرناک، به جای همکاری، به سرزنش و درگیری با یکدیگر می پردازند که نشان دهنده استیصال و وضعیت بغرنجشان است.

پایان نمایشنامه: جست وجویی بی پایان؟

نقطه اوج داستان، زمانی فرا می رسد که کارمایکل نهایتاً دست مورد نظر خود را در جعبه ای پیدا می کند. اما این پایان ماجرا نیست؛ این دست، نه تنها متعلق به او نیست، بلکه ظاهر آن نیز با آنچه او در ذهن خود از دست گمشده اش تصور می کرد، بسیار متفاوت است. این کشف، کارمایکل را با پوچی و بی معنایی جست وجوی سالیانه اش روبرو می کند. پایان بندی مراسم قطع دست در اسپوکن معمولاً باز و چالش برانگیز است و خواننده را به فکر وامی دارد که آیا این جست وجو، صرفاً یک وسواس بی معنا بوده یا نمادی از جست وجوهای بی حاصل انسان در زندگی؟ سرنوشت نهایی شخصیت ها، به شکلی که برای مخاطب تأمل برانگیز باشد، به نمایش گذاشته می شود و او را با پرسش های عمیقی درباره معنای انتقام، هدف گذاری در زندگی و ماهیت خشونت تنها می گذارد. این پایان، مهر تاییدی بر سبک خاص مک دونا است که به جای ارائه پاسخ های قاطع، سوالات جدیدی در ذهن مخاطب ایجاد می کند.

تحلیل شخصیت های محوری: آینه ای از ناهنجاری های روان

یکی از نقاط قوت نمایشنامه مراسم قطع دست در اسپوکن، شخصیت پردازی عمیق و پیچیده آن است. مارتین مک دونا با خلق شخصیت هایی که هر یک نمادی از جنبه های تاریک و ناهنجار روان انسان هستند، به کاوش در انگیزه های پنهان و تأثیر گذشته بر حال می پردازد. این سه شخصیت اصلی، در تعامل با یکدیگر، لایه های جدیدی از خشونت، وسواس و تبعیض را به نمایش می گذارند.

کارمایکل: تجلی کینه، وسواس و جنون

کارمایکل، شخصیت اصلی نمایشنامه، نمادی از کینه ورزی، وسواس و جنون است. او مردی است که تمام زندگی خود را وقف جست وجوی دست قطع شده اش کرده است. این وسواس، نه تنها ریشه در حادثه تلخ گذشته دارد، بلکه به یک نوع روان رنجوری عمیق تبدیل شده است. ریشه های خشونت کارمایکل را می توان در آسیب هایی که در گذشته دیده است، جست وجو کرد؛ آسیب هایی که او را به فردی سادیست و بی رحم تبدیل کرده است. او در دیالوگ های خود، بی رحمی و خشم فروخورده اش را به وضوح نشان می دهد و از آزار و اذیت کلامی و روانی توبی و مریلین لذت می برد. جست وجوی بی فایده دست، نمادی قدرتمند از پافشاری بر گذشته و ناتوانی در رها کردن آن است. او می داند که دستی که سال ها پیش از او جدا شده، دیگر هیچ کاربردی ندارد، اما همچنان بر یافتن آن اصرار می ورزد. این اصرار، بیش از آنکه یک نیاز فیزیکی باشد، یک نیاز روانی برای بازپس گیری خودِ از دست رفته یا دستیابی به یک عدالت تحریف شده است.

توبی: بازتاب نژادپرستی و آسیب پذیری

توبی، پسر سیاه پوست گروگان گرفته شده، نه تنها قربانی موقعیت گروگان گیری است، بلکه نمادی از قربانیان نژادپرستی و تبعیض نیز محسوب می شود. مک دونا به طور مداوم و با اغراق، توهین های نژادپرستانه کارمایکل را نسبت به توبی به تصویر می کشد تا تلخی و پوچی این تعصبات را برجسته کند. نژاد توبی در نمایشنامه اهمیت بسزایی دارد و او به دلیل رنگ پوستش، به طور دائم از طرف کارمایکل مورد اهانت قرار می گیرد. این خشونت کلامی، بازنمایی آشکاری از تبعیض های اجتماعی است که بسیاری از افراد با آن مواجه اند. با این حال، توبی با وجود آسیب پذیری اش، تلاش هایی برای بقا و رهایی از این موقعیت انجام می دهد. دیالوگ های او در مواجهه با خشونت کارمایکل و درگیری هایش با مریلین، لایه هایی از ترس، استیصال و گاهی تلاش برای ایستادگی را نشان می دهد.

مریلین: میان هم دستی و قربانی بودن

مریلین، شریک توبی در کلاهبرداری، شخصیتی است که می توان او را هم شریک در گناه و هم قربانی شرایط دانست. نقش او در طرح کلاهبرداری و انگیزه های مالی اش، او را در موقعیتی پیچیده قرار می دهد. مریلین از ابتدا به نظر می رسد که آگاهی بیشتری نسبت به عواقب کارشان دارد و در طول نمایشنامه، واکنش های متفاوتی در مواجهه با خشونت کارمایکل از خود نشان می دهد. او گاهی از ترس، تسلیم می شود و گاهی سعی می کند راهی برای فرار یا نجات پیدا کند. درگیری های درونی او، به ویژه در رابطه با توبی، نشان دهنده فشارهای روانی است که بر او وارد می شود. مریلین به نوعی، معصومیت از دست رفته و تلاش برای بقا در دنیایی خشن را نمایندگی می کند و حضورش به ابعاد روانی داستان عمق می بخشد.

مضامین عمیق در مراسم قطع دست در اسپوکن: نقد اجتماعی در لفافه کمدی

نمایشنامه مراسم قطع دست در اسپوکن فراتر از یک داستان ساده درباره انتقام، اثری است که لایه های عمیقی از مضامین انسانی و اجتماعی را در خود جای داده است. مارتین مک دونا با آمیختن این مضامین با کمدی سیاه و موقعیت های ابزورد، به نقد واقعیت های تلخ جامعه می پردازد و مخاطب را به تفکر وامی دارد.

خشونت و انتقام: چرخه ای بی انتها از درد

یکی از برجسته ترین مضامین در مراسم قطع دست در اسپوکن، خشونت و انتقام است. نمایشنامه انواع خشونت را به تصویر می کشد: از خشونت فیزیکی که منجر به قطع شدن دست کارمایکل شده، تا خشونت کلامی و روانی که کارمایکل بر توبی و مریلین اعمال می کند. انتقام، نیروی محرکه اصلی کارمایکل است، اما مک دونا به شکلی استادانه نشان می دهد که این جست وجو برای انتقام، یک دایره بی انتها از رنج است که نه تنها تسکینی برای کارمایکل به ارمغان نمی آورد، بلکه او را در باتلاق وسواس و جنون فرو می برد. پیام اصلی اثر این است که خشونت تنها به خشونت بیشتر می انجامد و انتقام، هرگز نمی تواند زخم های عمیق روحی را التیام بخشد. تاثیر این خشونت بر شخصیت ها، فراتر از آسیب های جسمی، به تباهی روانی آنها می انجامد و تصویری تیره از جامعه ای خشن و پر از کینه ارائه می دهد.

نژادپرستی و تعصب: افشای یک واقعیت تلخ

مک دونا در مراسم قطع دست در اسپوکن، به شکلی بی پرده به مسئله نژادپرستی می پردازد. شخصیت توبی، به دلیل نژاد سیاه پوستش، بارها مورد توهین و تحقیر کارمایکل قرار می گیرد. نویسنده با اغراق در نمایش این تعصبات افراطی، عمق تلخی و پوچی نژادپرستی را به تصویر می کشد و آن را به نقد می کشد. هدف او صرفاً نمایش خشونت نژادی نیست، بلکه تلنگری است به تعصبات ریشه دار در جوامع که همچنان قربانی می گیرد. این رویکرد، در قالب کمدی سیاه مک دونا، باعث می شود مخاطب هم زمان که می خندد، از واقعیت تلخ و زننده ی این دیدگاه ها آگاه شود و به تأمل بنشیند.

وسواس، پوچی و ابزوردیسم: جست وجوی معنا در بی معنایی

وسواس کارمایکل برای یافتن دست قطع شده اش، محوری ترین نماد در نمایشنامه است. این دست، در واقعیت هیچ کارایی ندارد و جست وجو برای آن در طول سال ها، بی معنا به نظر می رسد. این وسواس، به مفهوم پوچ گرایی و ابزوردیسم در نمایشنامه گره خورده است. نمایشنامه مراسم قطع دست در اسپوکن از عناصر تئاتر ابزورد بهره می برد؛ جایی که زندگی انسان در آن بی معنا و تلاش هایش عبث به نظر می رسد. مک دونا سؤالاتی عمیق درباره هدف و ارزش جست وجوها در زندگی مطرح می کند. آیا تمام تلاش های ما در نهایت به پوچی ختم می شوند؟ آیا این دست گمشده، نمادی از چیزی است که انسان در زندگی اش از دست داده و بیهوده برای بازپس گیری آن تلاش می کند؟ این نمایشنامه مخاطب را با این پرسش ها تنها می گذارد و او را وامی دارد که درباره معنای واقعی تلاش های خود در زندگی بیندیشد.

کمدی سیاه: خنده ای تلخ بر بستر رنج

امضای مارتین مک دونا، استفاده ماهرانه از کمدی سیاه است. در مراسم قطع دست در اسپوکن نیز طنز تلخ و موقعیت های کمیک به شکلی پارادوکسیکال با خشونت، رنج و ناامیدی در هم آمیخته اند. خندیدن به دیالوگ ها و موقعیت های این نمایشنامه، اغلب با احساس گناه و ناراحتی همراه است؛ زیرا این طنز برای برجسته سازی حقایق تلخ و غیرقابل تحمل انسانی به کار می رود. این تلفیق، به مک دونا اجازه می دهد تا پیام های اجتماعی خود را با تأثیری عمیق تر منتقل کند. کمدی سیاه در این اثر، به مثابه آینه ای است که زشتی های جامعه و تناقضات رفتاری انسان را با وضوح بیشتری به نمایش می گذارد و مخاطب را از منطقه امن خود خارج می کند تا با واقعیت های ناخوشایند روبرو شود.

«مارتین مک دونا با آمیختن طنز تلخ و موقعیت های کمیک با خشونت و رنج، به شکلی استادانه، حقایق تلخ و غیرقابل تحمل انسانی را برجسته می کند.»

سبک نگارش مارتین مک دونا: امضای یک نابغه

مارتین مک دونا نه تنها به خاطر مضامین جسورانه اش، بلکه به دلیل سبک نگارش خاص خود نیز مورد تحسین قرار گرفته است. او به شکلی بی نظیر، دیالوگ ها، فضا و تلفیق ژانرها را به کار می گیرد تا آثاری خلق کند که در ذهن مخاطب ماندگار شوند.

دیالوگ های تند و پرکشش

دیالوگ ها در نمایشنامه های مک دونا، به ویژه در مراسم قطع دست در اسپوکن، بسیار تند، صریح و پرکشش هستند. جملات کوتاه، مکث های معنی دار و رد و بدل شدن سریع کلمات، به فضا حالتی واقعی و در عین حال پرتنش می بخشد. این دیالوگ ها اغلب حاوی کنایه های تلخ، طنز گزنده و خشونت کلامی هستند که هوشمندی نویسنده را در به کارگیری زبان نشان می دهد. مک دونا از طریق این دیالوگ ها، نه تنها به پیشبرد داستان کمک می کند، بلکه لایه های پنهان شخصیت ها و انگیزه هایشان را نیز برملا می سازد. دیالوگ ها به قدری طبیعی و در عین حال هنرمندانه نوشته شده اند که حس تعلیق را در طول نمایشنامه حفظ می کنند.

فضاسازی خاص مک دونا

فضاسازی در آثار مک دونا، به ویژه در مراسم قطع دست در اسپوکن، نقش مهمی در القای حس و حال اثر دارد. یک اتاق متل، با تمام سادگی و روزمرگی اش، به صحنه ای برای بروز عمیق ترین وسواس ها و خشونت ها تبدیل می شود. این محدودیت فضایی، به تنش درونی بین شخصیت ها می افزاید و حس خفقان و ناگزیر بودن موقعیت را تقویت می کند. مک دونا با جزئیات دقیق، فضای سرد و بی روح متل را به بستری برای فوران احساسات پیچیده تبدیل می کند و این کنتراست، به تأثیرگذاری کلی اثر می افزاید. او با دقت صحنه ها را طراحی می کند تا هر عنصر، حتی کوچک ترین جزئیات، در خدمت پیشبرد مضامین نمایشنامه باشد.

تلفیق ژانرها و رویکرد پست مدرن

یکی از ویژگی های بارز سبک مک دونا، توانایی او در تلفیق ژانرهای مختلف است. او به راحتی کمدی سیاه را با درام اجتماعی، تئاتر ابزورد و عناصر پست مدرنیسم در هم می آمیزد. این تلفیق ژانرها باعث می شود که آثار او از یک فرمول خاص پیروی نکنند و همیشه تازگی و غیرقابل پیش بینی بودن خود را حفظ کنند. مراسم قطع دست در اسپوکن نیز نمونه ای از این تلفیق است؛ درام خشنی که در دل خود طنزی گزنده دارد و موقعیت های پوچ را به تصویر می کشد. رویکرد پست مدرن او در ساختارشکنی روایت های سنتی و به چالش کشیدن انتظارات مخاطب نیز آشکار است، به خصوص در پایان بندی های اغلب نامتعارف آثارش که مخاطب را با پرسش های بی جواب تنها می گذارد. این ویژگی ها، آثار مک دونا را به تجربه ای منحصر به فرد برای تماشاگر یا خواننده تبدیل می کند.

مراسم قطع دست در اسپوکن در گذر زمان و نقدها

نمایشنامه مراسم قطع دست در اسپوکن با وجود تک پرده ای بودن و عدم حضور خشونت فیزیکی صریح (برخلاف برخی دیگر از آثار مک دونا که شامل قتل های آشکار می شوند)، یکی از مهم ترین و جسورانه ترین آثار مارتین مک دونا در نظر گرفته می شود. این اثر، نشان دهنده تکامل سبک او و توانایی اش در کاوش در روان شناسی شخصیت ها و مسائل اجتماعی بدون نیاز به صحنه های خونین متعدد است.

مقایسه با سایر آثار برجسته مارتین مک دونا

برای درک بهتر جایگاه مراسم قطع دست در اسپوکن، می توان آن را با دیگر آثار برجسته مک دونا مقایسه کرد. آثار او اغلب در ایرلند اتفاق می افتند و به زندگی روستایی و فضای خشن آن می پردازند، اما مراسم قطع دست در اسپوکن به آمریکا و فضایی مدرن تر کوچ می کند. با این حال، مضامین اصلی مک دونا، مانند خشونت، کینه، انتقام و روابط انسانی آسیب دیده، در این نمایشنامه نیز به وضوح دیده می شوند. ملکه ی زیبایی لی نین، مرد بالشی، مأموران اعدام و غرب غم زده از جمله آثار دیگر او هستند که در آن ها نیز شاهد ترکیبی از طنز سیاه و موقعیت های دراماتیک هستیم. تفاوت اصلی مراسم قطع دست در اسپوکن با این آثار، در تمرکز بیشتر بر خشونت روان شناختی و دیالوگی است، به جای خشونت فیزیکی آشکار. در این اثر، خشونت بیشتر در بستر کلمات، تهدیدها و بازی های ذهنی جریان دارد و همین موضوع، آن را از برخی دیگر از آثار مک دونا که دارای صحنه های گرافیگی تر هستند، متمایز می سازد.

واکنش منتقدین به نمایشنامه

واکنش منتقدین به نمایشنامه های مک دونا، و مراسم قطع دست در اسپوکن نیز از این قاعده مستثنی نیست، اغلب دوگانه بوده است. گروهی او را به دلیل پرداختن بی پرده به خشونت و رذیلت های انسانی مورد نکوهش قرار داده اند و برخی منتقدین، معتقدند که این نمایشنامه ها صرفاً به دنبال شوک وارد کردن به مخاطب هستند. با این حال، گروه بزرگی از منتقدین، آثار او را به دلیل بازنمایی بی رحمانه وضعیت جوامع کنونی انسانی و قرار دادن آینه ای در برابر مخاطب برای دیدن زشتی ها و تناقضات، می ستایند. آنها معتقدند که مک دونا با آمیختن طنز با این مضامین سنگین، به مخاطب اجازه می دهد تا با حقایق ناخوشایند کنار بیاید و درباره آنها بیندیشد. جسارت مک دونا در انتخاب سوژه های عجیب و غریب و شخصیت پردازی های خاص، باعث شده که نمایشنامه هایش همواره جذاب و تأمل برانگیز باشند. مراسم قطع دست در اسپوکن به دلیل دیالوگ های درخشان و بسط هنرمندانه ایده های اصلی، حتی با وجود طرح داستانی بظاهر ساده تر نسبت به برخی از آثار دیگرش، جایگاه ویژه ای در کارنامه او دارد.

«مارتین مک دونا، هنرمندی بزرگ با ذهنی خلاق و مبدع است که در آثارش خشونت و شاعرانگی را در کنار یکدیگر قرار می دهد و به بازیگوشی های طنزآمیز می پردازد.»

نتیجه گیری: اثری ماندگار از ذهن خلاق مک دونا

مراسم قطع دست در اسپوکن اثری است که به شکلی ماهرانه، خطوط میان کمدی و تراژدی، حقیقت و دروغ، و منطق و جنون را در هم می آمیزد. مارتین مک دونا با این نمایشنامه، نه تنها داستانی جذاب و پرتعلیق را روایت می کند، بلکه به کاوش در عمیق ترین جنبه های روان انسان و تاریک ترین زوایای جامعه می پردازد. این اثر، نمایشی از وسواس انسانی، چرخه بی پایان انتقام و رنج ناشی از آن، و همچنین بازتابی دردناک از نژادپرستی و تعصبات ریشه دار است.

جایگاه مراسم قطع دست در اسپوکن در میان آثار مارتین مک دونا، به دلیل رویکرد جسورانه و منحصر به فردش در پرداختن به مضامین پیچیده، انکارناپذیر است. مک دونا با دیالوگ های کوبنده، فضاسازی مؤثر و سبک کمدی سیاه خود، اثری خلق کرده که مخاطب را به چالش می کشد و او را وامی دارد تا درباره معنای هدف و جست وجو در زندگی، خشونت های پنهان و آشکار جامعه، و تأثیر گذشته بر حال، عمیقاً بیندیشد. این نمایشنامه، با پایان بندی تأمل برانگیزش، ماندگاری خود را در ذهن مخاطب تضمین می کند.

برای تجربه کامل و درک عمیق تر لایه های پنهان این شاهکار، مطالعه کامل نمایشنامه مراسم قطع دست در اسپوکن به تمامی علاقه مندان به ادبیات نمایشی، به ویژه کمدی سیاه و آثار مارتین مک دونا، اکیداً توصیه می شود. این اثر بی شک، تجربه ای فراموش نشدنی و پر از بصیرت را برای خواننده به ارمغان خواهد آورد.