این پروتیین ها کلید سلامتی و جوانی می باشند

تینو مدرن:

آخرین تحقیقات نشان می دهد که دو پروتیین در خون وجود دارد که می تواند بر طول عمر و سلامت ما تاثیر بگذارد. تولید داروهایی با عملکرد این پروتیین ها می تواند روند پیری را کند کرده و طول عمر را افزایش دهد.

با افزایش سن، بدن انسان پس از رسیدن به بزرگسالی شروع به کاهش می کند که منجر به بیماری های مرتبط با افزایش سن و در نهایت مرگ می شود. جدیدترین تحقیقات نشان می دهد که دو پروتیین خون توسط دانشمندان شناسایی شده است که بر طول عمر و سلامت ما تاثیر می گذارد.

با در نظر گرفتن عملکرد این دو پروتیین بر طول عمر، دانشمندان می توانند بر روی ساخت داروهایی تمرکز کنند که این پروتیین ها را هدف قرار داده و روند پیری را کند می کند.

بسیاری از عوامل پیچیده و متقابل، از جمله ژنتیک، سبک زندگی، محیط و شانس، می توانند میزان پیری و مرگ را تعیین کنند. این تحقیق جدید نقش دو پروتیین را در روند پیری شناسایی کرده است که می تواند در به تاخیر انداختن این روند موثر باشد. برخی از افراد به طور طبیعی دارای سطوح بالاتر یا پایین تری از این پروتیین های خاص به دلیل DNA هستند که از والدین خود به ارث برده اند. این سطح پروتیین به نوبه خود می تواند بر سلامت انسان تاثیر بگذارد.

محققان دانشگاه ادینبورگ نتایج شش مطالعه ژنتیکی بزرگ در مورد پیری انسان را تجزیه و تحلیل و مقایسه کردند که هر کدام حاوی اطلاعات ژنتیکی صدها هزار نفر بود. در میان 857 پروتیین مورد مطالعه، محققان دو پروتیین را شناسایی کردند که اثرات منفی قابل توجهی بر پارامترهای مختلف پیری داشتند.

افرادی که سطوح بالایی از این پروتیین ها را از طریق DNA به ارث برده اند، نسبت به افرادی که سطوح پایین تری از این پروتیین ها داشتند، سلامت بدتری داشتند و عمر کوتاه تری داشتند.

اولین پروتیین به نام آپولیپوپروتیین (LPA) در کبد ساخته می شود و تصور می شود در لخته شدن خون نقش دارد.

سطوح بالای آپولیپوپروتیین ها می تواند خطر آترواسکلروز را افزایش دهد، وضعیتی که در آن شریان ها با چربی مسدود می شوند و منجر به بیماری قلبی و سکته می شوند.

دومین پروتیین، مولکول چسبنده سلول عروقی 1 (VCAM1) است که بیشتر روی سطوح سلول های اندوتلیال، لایه سلولی منفرد که رگ های خونی را می پوشاند، یافت می شود. این پروتیین انبساط و انقباض رگ های خونی را کنترل می کند و عملکرد آن در لخته شدن خون و واکنش سیستم ایمنی دیده می شود. سطوح این پروتیین زمانی افزایش می یابد که بدن سیگنال هایی ارسال می کند که نشان می دهد عفونت را شناسایی کرده است، در این مرحله پروتیین به سلول های ایمنی اجازه می دهد از لایه اندوتلیال عبور کرده و کار خود را آغاز کنند.

محققان بر این باورند که داروهایی که برای درمان بیماری ها با کاهش سطح آپولیپوپروتیین و مولکول چسبندگی سلول های عروقی 1 استفاده می شوند، ممکن است مزایای بیشتری در بهبود کیفیت و طول عمر داشته باشند.

دکتر. پل تیمرز، محقق ارشد در واحد ژنتیک انسانی شورای تحقیقات پزشکی دانشگاه ادینبورگ، می گوید: «شناسایی این دو پروتیین کلیدی می تواند به افزایش سال های سالم زندگی کمک کند. داروهایی که سطح این پروتیین ها را در خون ما کاهش می دهند می توانند به افراد عادی این امکان را بدهند که به اندازه افرادی که به اندازه کافی خوش شانس هستند که با سطوح ژنتیکی پایین پروتیین های LPA و VCAM1 متولد می شوند، سالم و طولانی زندگی کنند.

به گفته پروفسور جیم ویلسون، رییس گروه ژنتیک انسانی در موسسه آشر دانشگاه ادینبورگ، این مطالعه قدرت ژنتیک مدرن را در شناسایی دو هدف بالقوه برای توسعه داروهای آینده برای افزایش طول عمر نشان می دهد.