خواست یکجانبه غرب از تهران

رفتار غربی بیشتر شبیه مادری است که می خواهد رفتار غیرعادی فرزند ناتنی خود را با اجبار و تهدید بپوشاند تا میانجیگری دوستانه.
پیشنهاد کشورهای غربی به ویژه آمریکا، انگلیس، آلمان و فرانسه به تهران برای پرهیز از پاسخ عملی به اسرائیل، با هشدارهای تهدیدآمیز همراه است. این در شرایطی است که پس از دو اقدام تروریستی در تهران و بیروت، تل آویو نه تنها از چنین رویکردی دست برنداشته، بلکه هر روز بر دامنه اقدامات ماجراجویانه خود در غزه، لبنان و سوریه افزوده است. در این شرایط، اعتراض تهران به درخواست غرب دور از منطق نیست، چرا باید از پاسخ مناسب به اسرائیل اجتناب کند، اما تل آویو نه تنها از اقدامات خود ابراز پشیمانی کرده، بلکه به دلیل حمایت هایی که از آن شده است، وحشیانه به رفتار خود ادامه می دهد
تهران با حفظ حق قانونی خود برای پاسخگویی به اقدام تل آویو که حاکمیت سیاسی ایران را نقض می کند، ممکن است از واکنش سریع خودداری کند یا سطح خود را کاهش دهد، اما در مقابل، چه امتیازاتی برای حامیانش می بیند؟ این سوالی است که واکنش پایتخت های غربی را با خودداری از اقدامات نظامی علیه ایران کاهش داده است. در واقع غرب و به ویژه آمریکا به عنوان رهبر حامیان ششدانگ از اسرائیل تنها با اهمیت ویژه مذاکرات آتش بس و نشست پنجشنبه آینده در قاهره موافق هستند. در همین حال، دو نکته مهم درباره مذاکرات قاهره همچنان در هاله ای از ابهام قرار دارد:
اول؛ آیا تل آویو پس از مذاکرات و توافق احتمالی به طور کامل از غزه خارج می شود و به حملات نظامی- تروریستی خود در منطقه پایان می دهد؟
دوم: نقش و جایگاه تهران در مذاکرات قاهره چیست؟ آیا ارزیابی های تهران در این مذاکرات مورد توجه قرار می گیرد؟ در عین حال، آیا واشنگتن و تهران نباید طرفین اصلی مذاکرات به عنوان متغیرهای اصلی باشند که می توانند اوضاع را به صورت مسالمت آمیز حل کنند؟ حقیقت این است که کشورهای غربی و به ویژه آمریکا دیدگاه روشنی درباره این موضوع ارائه نکرده اند، بلکه تنها از تهران خواسته شده است که به نتایج مذاکرات آتش بس امیدوار باشد و از واکنش های اسرائیل دوری کند.
نکته مهم تری که بر سیستم عصبی تهران تأثیر مستقیم دارد، نوع تشکیل نظامی نیروی دریایی، هوایی و زمینی آمریکا پس از اعلام آمادگی تهران برای پاسخگویی به اقدامات اسرائیل است. این توافق به گونه ای صورت گرفته است که می خواهد با مفهومی فراتر از ممانعت، هشداری تهدیدآمیز به مخاطب خود تهران بدهد. به عبارت دیگر، واشنگتن و دیگر متحدان غربی اسرائیل می خواهند سکوت و انفعال را به تهران تحمیل کنند. این وضعیت ادامه همان رویکرد غرب است که از یک سو چشم بر ماجراجویی و اشغالگری اسرائیل می بندد. از سوی دیگر به شدت مخالف هرگونه مقاومت و پاسخی به رفتار اسرائیل است و در مقابل آن نمایش می ایستد.
اراده یکجانبه روژاوا تحمیل اراده بر قدرت است که نه تنها به بی ثباتی در خاورمیانه پایان نمی دهد، بلکه اعتبار دولت های آن را نیز به خطر می اندازد. موضوعی که دهه ها بر منطقه سایه افکنده و نقطه انفجار آن، حمله 7 اکتبر حماس در داخل مرزهای امنیتی اسرائیل بود.
غرب برای متقاعد کردن تهران به عقب نشینی از اراده خود برای پاسخ به این اقدام تروریستی و نقض حاکمیت سیاسی ایران، باید امتیاز مناسبی را جایگزین توافقنامه نظامی تهدیدآمیز کند. درخواست یک طرفه نتیجه نمی دهد.