اسب عجیبی که مثل گوسفند پشم دارد و سالی ۲۷۰۰ کیلو شیر می‌دهد!/ عکس

به گزارش خبرگزاری تینو مدرن به نقل از رازبقا، بسقیر یا باشقورت که به «بَشکیر» نیز معروف است، نژادی از اسب‌های قوم باشقیر یا باشقیر است. این اسب در اصل در باشکریا، جمهوری در فدراسیون روسیه که در غرب کوه‌های اورال جنوبی قرار دارد و تا رودخانه ولگا امتداد دارد، پرورش داده شد. مرکز اصلی رشد اوفا، پایتخت باشقورتستان است.

تاریخ

منشا اسب باشقیر ناشناخته است. در قرن نوزدهم ارزش اقتصادی آن شناخته شد و اقداماتی برای افزایش ظرفیت های کاری و کیفیت سنتی به عنوان تولید کننده شیر و گوشت انجام شد. مراکز پرورش این اسب عجیب در سال 1845 تاسیس شد.

اسب باشقیر شبیه سایر نژادهای اسب اتحاد جماهیر شوروی سابق است اسب او نشان صلیب سنگین روسیه را دریافت کرد. جفت گیری های تجربی نیز با اسب های قزاق و یاکوت انجام شد. باشکریا پس از منطقه آلتای و جمهوری سخا، سومین جمعیت اسب را در میان مردم فدرال روسیه دارد. در سال 2003، جمعیت اسب های باشقیر 94470 گزارش شد. تا ابتدای سال 2011، این تعداد به حدود 137000 افزایش یافت.

مشخصات فنی

باشقیر اسب کوچکی است که از ناحیه شانه حدود 142 سانتی متر قد دارد. بدن و سینه او پهن و دور سینه او 180 سانتی متر است. دارای سر بزرگ و گردن کوتاه، بازوهای کوتاه و پشت است. پاها کوتاه، اما با استخوان های ضخیم هستند. اندازه استخوان بین زانو و دست یا پا می تواند به 20 سانتی متر برسد. رایج ترین رنگ های پوشش اسب باشکی عبارتند از: شنی، شاه بلوطی، خاکستری موشی و قرمز مایل به قهوه ای یا خرمایی. یال و دم این اسب ضخیم است، کت اسب باشقیر نیز کلفت و اغلب چاق است. یک مطالعه دو ساله که در سال 1990 منتشر شد، نشان داد که بشکیر آمریکایی، که دارای پوشش مجعدی نیز است، بسیار بعید است که اسب باشکری باشد.

دو نوع اسب باشکری وجود دارد: یک نوع کوهستانی کوچکتر و سبکتر که عمدتاً برای سوارکاری استفاده می شود و نوع کمی سنگین تر.

این اسب ها به طرز قابل توجهی سخت هستند. گوسفندان را می توان به طور گسترده مدیریت کرد و می توان آنها را در فضای باز در شرایط برفی و بارانی در زمستان که دمای هوا به حداقل 40 درجه سانتیگراد می رسد نگهداری کرد.

کاربرد اسب باشقیر

بشقیر برای سوارکاری و حمل بار، گیر کردن به گاری و کارهای کشاورزی کاربرد دارد. همچنین مقاومت قابل توجهی دارد. گزارش ها حاکی از آن است که این اسب های ترویکا یا تیم های سه اسبه، 120 تا 140 کیلومتر در روز می کشند.

مادیان ها شیر زیادی تولید می کنند. متوسط ​​عملکرد سالانه 1500 یا 2100 کیلوگرم در شیردهی 240 روز است. بهترین ماده تا 2700 کیلوگرم شیر می دهد. بیشتر شیر این اسب ها به کومیس تبدیل می شود. تولید کومیس یک فعالیت ملی برای مردم باشقیر است. کومیس نه تنها به دلیل کیفیت طعم و منحصر به فرد بودن آن مهم است، بلکه یک فعالیت مفید برای مردم باشکر است. همچنین از موهای شسته شده از کت ضخیم زمستانی این اسب می توان به عنوان لباس استفاده کرد.

«کومیس» یا «قامیز» محصولی است که از تخمیر شیر مار به دست می‌آید و به دلیل داشتن قند برای خشک کردن الکلی بسیار مناسب است. کومیس چیزی حدود 2 درصد الکل دارد و وجود دی اکسید کربن زیاد به آن حالت بسیار گازدار می دهد. این ماده مزه مخمری-الکلی دارد.

اگرچه این اسب ها در رینگ نمایشی چشم نواز و غیرعادی هستند، باشقیرها انگیزه، صبر و غرایز برای برنده شدن در هر رقابتی دارند. فرفری ها در بالاترین سطوح درساژ استفاده شده اند و ثابت کرده اند که یک مربی قابل اعتماد و بادوام برای مسابقات آخر هفته هستند. اسب های باشقیر به خصوص اسب های آرام و مطیع هستند که اسب های عالی برای سوارکاران مدرن هستند.

اسب های باشکری افراد مبتلا به آلرژی به اسب را از سطوح مبتدی تا پیشرفته سواری می برند. آنها همچنین به عنوان سوارکاری مخلوط، اسب گله، اسب دنباله دار و همراه برای اسب های دیگر استفاده شده است. برخی از قاطرها با اسب های یورتمه اشتباه گرفته می شوند. حدود 10 درصد از هیبریدها نوعی حرکت مانند دویدن، یورتمه زدن یا راه رفتن سریع را انجام می دهند که به آن «تق زدن» نیز می گویند. فرفری برای مسابقه یا نشان دادن یورتمه های بالا استفاده نمی شود.

باشقیر آمریکایی

اسب فرفری آمریکایی باشکیر یا اسب فرفری آمریکای شمالی نوعی اسب است که در آمریکای شمالی با پوشش غیر معمول و مجعدش مشخص می شود. این اسب با اسب های آسیایی مانند باشقیر و لوکای که ممکن است کت آنها نیز باشد نسبتی ندارد. رنگ های مختلف باشقیر آمریکایی در مزارع پرورش داده می شود.

یک نظریه رایج حاکی از رابطه بین باشکری فرفری آمریکایی و اسب باشقیر روسی است. با این حال، تحقیقات شان توماس، نویسنده اسب فرفری در آمریکا. «افسانه‌ها و اسرار» این مفهوم را به چالش می‌کشد سوابق و سوابق واردات رد می‌کند که اسب لوکا منشأ باشکری کرلیا باشد.

نظریه دیگری می گوید که اجداد باشکرهای فرفری در آخرین عصر یخبندان از پل خشکی عبور کردند. با این حال، هیچ شواهد فسیلی از اسب در قاره آمریکا در این دوره وجود ندارد، و اسب‌هایی که توسط اسپانیایی‌ها دوباره معرفی شدند، اولین حضور مستند بودند.

پوشش، یال و دم

مکانیسم ژنتیکی که باعث نقص پوشش در اسب می شود به طور کامل شناخته نشده است. این احتمالاً شامل جهش های ژنتیکی غالب و مغلوب می شود. به طور غیر معمول، یال و دم در تابستان ذوب می شوند. کودکان آنها ممکن است بسیار چروکیده باشند.

گل ها دارای قسمت شکافی هستند و در هنگام ارائه بالا نمی روند و نمی شکنند. فرها معمولاً به رنگ شاه بلوطی هستند، اما می توانند هر یک از رنگ های معمولی باشند. از سیاه و خاکستری تا نشانه های اسب آپالوزا. از الگوهای پینتویی گرفته تا رنگ های ظریف مانند چرم مشکی، قهوه ای مایل به زرد، گرولا و کرملو.

مراقبت از موهای فرفری اسب آسان است، زیرا اکثر مردم ترجیح می‌دهند که موها را اصلاح نکنند زیرا موها درخشش خود را از دست می‌دهند. یال ها معمولاً برای جلوگیری از جفت گیری آن ها بریده می شوند. دم را می توان جمع آوری کرد. برخی از افراد در فصل بهار موهایی را که از یال و دم می‌ریزند جمع‌آوری می‌کنند و سپس موها را به انجمن فیبر Icho اهدا می‌کنند تا برای ریسندگی استفاده شود. تمام عواید صرف تلاش های تحقیقاتی بر روی اسب در حال تاخت می شود.

227227